PaRaDiSe

بشتاب ای نگار که غم نیز می‌رسد

یک روز در بهار وطن سرخوش و کنون

دور از دیار و یارم و پاییز می‌رسد

ساقی بهوش باش که بیهوشی‌ام دواست

افسوس باده خاطره انگیز می‌رسد

تا بزم هست جمله حریفند و همنفس

هنگام رزم کار به پرهیز می‌رسد

تا یاد می‌کنم ز اسیران در قفس

اشکی به عطر و نغمه درآمیز می رسد

گرمیوه امید نیامد به دست ما

دست شما به در دل آویز می‌رسد

برخیز و موج را به نگونساری‌اش مبین

دریادلا که نوبت آن خیز می‌رسد ...

صدای پای عطر گل، صدای عشق دیوونه‌اس

تو از من دور و من دلتنگ، تو آبادی و من ویرون

همیشه قصه این بوده، یکی خندون یکی گریون

همیشه قصه این بوده، تو یک لحظه تو یک دیدار

یک زخم از زهر یک لبخند، تمام عمر فقط یکبار

پس از اون زخم پروردن، پس از اون عادت‌و تکرار

ولی نصف یه روح این ور، یه نیمه اون ور دیوار

خودت نیستی صدات مونده، صدات چشمامو گریونده

دلم روی زمین مونده، فقط از تو همین مونده

نفس‌های عزیز من، صدای پای شب بوهاس

صدای باد و بوی نخل، هوای شرجی دریاس

سکوت اینجا صدای تو، هوا اینجا هوای تو

پر از تکرار این حرفم: دلم تنگه برای تو

همیشه غصه این بوده یا مرگ قصه، یا آدم

ته دریاچه‌های عشق می جوشند چشمه‌های غم

همیشه عشق یعنی ابر غروب و غربت بارون

تو در من جوشش شعری، صدای این لب ویرون ...

که می میرد

دگر چون نی ناله ها نکنم

شکوه ی عشقت با خدا نکنم

چون که بوی وفایی نداری

دل و جان درد آشنایی نداری

چه شد آن شب ها که با من بودی

به جای اشکم به دامن بودی

به چشمت که بی تو زجان سیرم

نگاهی نگاهی که می میرم ...